"Ogrzewaniem" Piotrkowa zajęła się Elektrociepłownia Piotrków Trybunalski Sp. z o.o.
Zgodnie z art.116 ust.13 Ustawy o odnawialnych źródłach energii z dnia 20 lutego 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz.478)
MZGK Spółka z o.o. w Piotrkowie Trybunalskim informuje, że udział ciepła wytworzonego z odnawialnych źródeł energii, ciepła z instalacji termicznego przekształacania odpadów oraz ciepła odpadowego z instalacji przemysłowych w łącznej ilości ciepła dostarczonego do sieci ciepłowniczej w 2019 roku wynosił 0%.
Na podstawie §23.4 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 15 stycznia 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemów ciepłowniczych
w okresie grzewczym 2019 - 2020
w okresie grzewczym 2018 - 2019
74405
384,3
123,4
116,3
0,0
Schemat systemu ciepłowniczego
System ciepłowniczy miasta
System ciepłowniczy miasta Piotrków Trybunalski, eksploatowany przez MZGK Spółka z o.o., można określić jako system ogrzewania zdalaczynnego.
W skład tego systemu wchodzą:
- ciepłownia C-1 wyposażona w 3 kotły WR-25, w eksploatacji - 2 kotły WR-25
- ciepłownia C-2 wyposażona w 2 kotły WR-25
- sieć ciepłownicza (magistrala główna, sieć rozdzielcza, przyłącza) typu promieniowo-pierścieniowego. Sieć ciepłownicza jest to układ rurociągów zewnętrznych do przesyłania ciepła.
- układ węzłów ciepłowniczych, oddzielających czynnik wysokoparametrowy płynący siecią ciepłowniczą od czynnika niskoparametrowego płynącego instalacjami wewnętrznymi c.w.u. i c.o. do odbiorców. Poprzez wymienniki przeponowe (typu JAD lub płytowe), które są sercem węzłów cieplnych następuje wymiana ciepła. Zapotrzebowanie na ilość ciepła jest zależne od odbiorcy, przy czym procesy wymiany ciepła są we wszystkich węzłach zautomatyzowane. Funkcjonują jeszcze węzły hydroelewatorowe, gdzie czynnikiem grzewczym u odbiorcy jest czynnik z sieci ciepłowniczej (obróbka wymaganych parametrów w sieci wewnętrznej następuje poprzez hydroelewator lub w chwili obecnej pompę strumieniową regulowaną). Istnieje również w kilku przypadkach ogrzewanie bezpośrednie (duże zakłady produkcyjne). Wszystkie węzły wyposażone są w układy pomiarowe ciepła oraz automatykę c.o. i c.w.
Ciepłownie
Najważniejszym ogniwem każdego systemu ciepłowniczego są źródła ciepła, czyli jak w naszym przypadku Ciepłownia C-1 (ul. Orla) i Ciepłownia C-2 (ul. Rolnicza 75).
Podstawowe elementy składowe ciepłowni to:
- kotły ciepłownicze,
- układ nawęglania,
- układ odprowadzenia spalin z inst. odsiarczania (tylko na C-2),
- pompownia,
- zmiękczalnia,
- układ odżużlania i odpopielania.
Kotły ciepłownicze WR-25
Kotły WR-25, każdy o mocy 29,67 MW (25 Gcal/h), są kotłami wodnorurkowymi, przepływowymi typu La Monte, całkowicie opromieniowanymi.
Wykonane są w układzie 3- ciągowym i umieszczone są na własnej konstrukcji. Kotły opalane są węglem kamiennym drobnym kl. II A (miałem) spalanym na ruszcie mechanicznym taśmowym.
Parametry opału:
- granulacja 0¸20 mm
- zawartość popiołu 15% max
- wilgoć całkowita 13-19%
- wartość opałowa ok. 20-21 kJ/kg.
Spalanie opału (paliwa) odbywa się przy pomocy powietrza podmuchowego (pierwotnego i wtórnego) podawanego od tyłu rusztu w trzech etapach:
- etap suszenia - polegający na wysuszeniu i odparowaniu wilgoci,
- etap odgazowania ? polegający na spalaniu wydzielających się gazów, etap ten wymaga najwięcej powietrza,
- etap zgazowania - ostatnia część procesu polegagająca na utlenieniu się węgla pierwiastkowego na tlenek i dwutlenek węgla.
Parametry wody osiągane w kotle WR-25:
- ciśnienie max/min 2,0 / 1,1 MPa,
- temperatury max/min 155/70°C
- natężenie obiętościowe średnie ok. 340 m3/h.
Temperatura wody wylotowej jest ściśle zależna od parametrów procesu spalania.
Parametry te to:
- ilość doprowadzonego powietrza (wentylator powietrza podmuchu) - grubość warstwy opału (regulowana warstwownicą)
- szybkość posuwu rusztu (regulacja obrotów napędu rusztu)
- rodzaj opału
- wielkość strat (straty żużla, przesypu, niezupełnego i niecałkowitego spalania, przenikania itp.).
Układ nawęglania
Kotły są zaopatrywane w opał (miał) poprzez układ nawęglania.
W skład układu nawęglania wchodzą:
- plac magazynowy opału - opał dostarczany jest transportem samochodowym lub transportem kolejowym rozładowywanym wyładowarkami MWJ i MPS-em; dla przeciwdziałania utlenianiu miał jest hałdowany za pomocą sprzętu ciężkiego,
- taśmociągi w podziemnych tunelach - za pomocą krat i wibratorów rozmieszczonych wzdłuż taśmociągów oraz poprzez układ taśmociągów poziomych i pochyłych miał dozowany jest za pomocą wózka zrzutowego do (bunkrów) zasobników nadkotłowych,
- bunkry i kosze węglowe - poprzez zasuwy w dolnej, nadrusztowej części kotła oraz poprzez warstwownicę miał dozowany jest na taśmy rusztowe.
Układ odprowadzenia spalin z instalacja odsiarczania
Powietrze podmuchowe dostarczane jest kanałami strefowymi pod ruszt, a następnie, po przereagowaniu w procesie spalania, wydalane jest w postaci spalin do komina. Spaliny wyciągane są kanałami spalin poprzez baterie cyklonów (gdzie oddzielane są cięższe frakcje. Odpylone spaliny przechodzą przez wentylatory ciągu poprzez układ odsiarczania do komina. Ponieważ istnieje instalacja odsiarczania spalin mogą być spalane bardziej zasiarczone rodzaje opału (tylko na C-2).
Pompownia
Obieg wody przez kotły i do sieci ciepłowniczej realizowany jest przez układ pomp i zaworów znajdujący się w pompowni. Woda powracająca z sieci poprzez odmulacze, gdzie następuje odmulenie wody, przechodzi przez pompy obiegowe, a następnie kierowana jest na kotły. Część wody płynie obejściem zimnym, a część przez kocioł. Część wody podgrzanej w kotle poprzez pompy podmieszania gorącego zawracana jest na wejście do kotła, aby do kotła wchodziła woda o temp. wyższej od 60 °C (tzw. punkt rosy), co zapobiega korozji siarkowej po stronie spalin.
Zmiękczalnia
Ponieważ w każdym zładzie ciepłowniczym występują przecieki, należy zapewnić stały dopływ wody uzupełniającej. Do przygotowania takiej wody niezbędna jest stacja uzdatniania wody, czyli zmiękczalnia. Surowa woda przechodzi przez odżelaziacze, wymienniki jonitowe (sodowe i wodorowe - następuje w nich likwidacja twardości), a następnie przechodzi przez kolumnę desorbera (usuwany jest CO2) do zbiornika pod desorberem, skąd pompami wody uzdatnionej kierowana jest poprzez kopułę odgazowywacza (usuwanie tlenu) do zbiorników magazynowych, a stąd (obrobiona) zmiękczona woda dostarczana jest pompami stabilizacyjnymi i uzupełniającymi do sieci. Dodatkowymi ogniwami wspomagającymi obróbkę wody są: korekcja odgazowania fosforanami trójsodowymi i korekcja pH za pomocą ługu sodowego.
Układ odżużlania i odpopielania
Ostatnią częścią ciepłowni jest układ odżużlania i odpopielania. Przepalony żużel poprzez leje zsypowe wpada do koryt odżużlaczy, skąd przenośnikami zgrzebłowymi na mokro (koryta z łańcuchem zgrzebłowym zanurzone są w wodzie) kierowany jest na układ taśmociągów, a stąd transportowany jest na plac składowy żużlu.
Do koryt odżużlaczy wpadają również resztki opalu poprzez leje przesypowe oraz pył z baterii cyklonów, który poprzez układ przenośników śrubowych również wpada do koryt odżużlaczy.
Kaloryfer
Kaloryfer z łac. calorifer - niosący ciepło", czyli wymiennik cieplny typu woda-powietrze lub para-powietrze, to dziś stały element wystroju prawie każdego wnętrza mieszkalnego czy publicznego. Używany jest przez ludzi już od 155 lat, jednak mało kto wie, że prototypy tego skomplikowanego mechanizmu powstały już w czasach antycznych.
Powszechnie uważa się, że centralne ogrzewanie wynaleźli starożytni Rzymianie. Jednak hypokaustum, czyli starożytny odpowiednik popularnego współcześnie ogrzewania podłogowego, dostarczał ciepło korzystającym z łaźni Grekom już w II w. p.n.e. Rzymianie natomiast ciepłym powietrzem grzali się dopiero 100 lat później. Z kolei sam kaloryfer czekał na swoje odkrycie aż do XIX wieku.
Z dochodzenia przeprowadzonego przez rosyjską elektrociepłownię w Samarze wynika, że na pomysł niosącego ciepło urządzenia wpadł około 1855 roku Franz San Galii - mieszkający w Sankt-Petersburgu, a urodzony w Szczecinie, Niemiec o włoskich korzeniach. Ciepłą skrzynkę", bo tak nazwał swój wynalazek, stworzył na własny użytek, po czym osobiście sprawdziwszy jego skuteczność, opatentował go w Niemczech i Ameryce, początkując tym samym rozwój przemysłu grzewczego.
Najstarszy działający praprzodek współczesnych kaloryferów obchodzi w tym roku 110 urodziny. Po dziś dzień ogrzewa wnętrza daczy Wielkiego Księcia Borysa Władymirowicza, stojącej na terenie Carskiego Sioła - kompleksu pałacowo-parkowego z XVIII wieku, znajdującego się w okolicach Sankt-Petersburga. Natomiast regionalne Muzeum Sztuki w Samarze już od ponad 90 lat jest ogrzewane przez 4 zabytkowe kaloryfery. Od współczesnych grzejników różnią się na pewno rozmiarem - mają około dwóch metrów szerokości i półtora metra wysokości, a ponadto zdobione są wytwornymi ornamentami w stylu modernistycznym.
Współcześnie kaloryfer jest najpopularniejszym wymiennikiem ciepła w Polsce. Stanowi nieodłączny element zarówno ogrzewania piecowego, które szczególną popularnością cieszy się na polskiej wsi, jak również ogrzewania Ciepłem Systemowym, z którego korzysta już ponad 15 mln Polaków. To dziś najbardziej popularna i bezpieczna metoda ogrzewania mieszkań, wykorzystywana głównie przez spółdzielnie i wspólnoty mieszkaniowe, ale i centra handlowe, budynki użyteczności publicznej, instytucje czy przemysł.
Jeszcze 100 lat temu stosowanie go w polskich budynkach było oznaką luksusu - jedną z pierwszych instalacji ogrzewania centralnego zamontowano na początku XX wieku w jednym z warszawskich niebotyków", luksusowej wówczas kamienicy, stojącej przy Placu Unii Lubelskiej. Dziś Ciepło Systemowe gwarantuje odpowiedni komfort cieplny ponad 60 % gospodarstw domowych polskich miast.
Nie są to jedyne zmiany, jakim ulegały kaloryfery. Z biegiem lat udoskonalone zostały materiały, z których są wykonywane - chropowata powierzchnia żeberek w żeliwnych grzejnikach została wygładzona, dzięki czemu stała się łatwiejsza w utrzymaniu, a ciekawy kształt uczynił nowoczesne modele bardziej eleganckimi. Ponadto, zwiększona została ich efektywność - zmniejszono pojemność wodną, by zapewnić maksymalną wydajność oraz oszczędność energii. Zaletą żeliwa jest jego trwałość - materiał ten jest bardziej odporny na korozję, dzięki czemu jego żywotność obliczana jest na minimum 20 lat. Grzejnik stalowy - obecnie najchętniej kupowany - posiada krótszy okres eksploatacji.
Żeliwo charakteryzuje się dużą bezwładnością cieplną, czyli długą reakcją na zmiany temperatury nośnika ciepła. Oznacza to, że grzejniki wykonane z tego materiału wolniej nagrzewają się i dłużej schładzają. Stosowanie ich zatem przy nowoczesnych systemach regulujących dostawę ciepła, wyposażonych w automatykę pogodową, pozwalającą na szybkie dostosowanie temperatury do warunków atmosferycznych, może zmniejszyć efektywność ich działania. Z drugiej jednak strony, grzejniki żeliwne sprawdzają się doskonale w sytuacji, gdy potrzebujemy stabilnej temperatury w dłuższym okresie czasu, na przykład nieustannie przez całą dobę.
Maksymalną wydajność docierającego do mieszkania ciepła gwarantuje jednak nie tylko kaloryfer i materiał, z którego jest wykonany, ale w głównej mierze ogólny stan całej instalacji odbiorczej, czyli stopień jej szczelności oraz zakamienienia.
Jeżeli posiadamy w mieszkaniu grzejniki żeliwne, które są odkamienione i wypłukane, a całość instalacji w budynku jest w dobrym stanie i odpowiednio wyregulowana, nie ma potrzeby wymiany kaloryfera na stalowy bądź aluminiowy. Grzejniki żeliwne są dziś produktem niszowym i paradoksalnie posiadanie ich stało się w Polsce, podobnie jak na Zachodzie, oznaką ekskluzywności.
Jednak bez względu na to, czy ciepło płynie z żeliwnego, czy stalowego grzejnika, pozostaje ono dla wszystkich synonimem przyjemności i odprężenia. Jego ważną rolę w codziennym życiu każdego człowieka postanowili podkreślić Rosjanie. W 150 rocznicę wynalezienia ciepłej skrzynki" na znak rozpoczęcia sezonu grzewczego 2005/2006 przy elektrociepłowni w Samarze odsłonięto rzeźbę autorstwa lokalnego artysty, Mikołaja Kukleva. Przedstawia ona kaloryfer oraz wylegującego się na parapecie kota. Uwieczniony kocur, zanim stał się pierwowzorem dla dzieła artysty, musiał pokonać sporą konkurencję w konkursie na najlepiej rozkoszującego się ciepłem grzejnika kota. W efekcie powstał żeliwny monument o wysokości około dwóch metrów i wadze ponad 200 kilogramów. Wykorzystanie w projekcie kota nie było przypadkowe - jak powszechnie wiadomo, jest to zwierzę szczególnie lubiące ciepło.
Jak widać, ciepło jest ważne nie tylko dla ludzi. Warto więc, byśmy szczególnie w czasie śnieżnej i mroźnej zimy, czytając w ciepłym pokoju ulubioną książkę, pomyśleli o grzejniku. To przecież jemu, niepozornie stojącemu przy ścianie kawałkowi żeliwa, zawdzięczamy tę ciepłą atmosferę, która nas otacza.
Opracowano na podstawie Magazynu Ciepło Systemowe - IV kwartał 2010 r.
O firmie